top of page

 Η ιστορία του Πολιτιστικού    Συλλόγου Χρισσού  

Ο Λουκάς ο Γκούνης, ο Νίκος ο Αγγελόπουλος, πρωτεργάτες φίλοι εκλεκτοί, που μας άφησαν νωρίς και πάντα θα μας λείπουν. Η Αργυρώ Κόζαρη-Γκούνη, πρώτη πρόεδρος της προσωρινής διοικούσας επιτροπής, η Κωνσταντίνα Αγαπητού –Λεκάκου, η Ευσταθία Γατοπούλου, η Γιώτα Γατοπούλου, η Κων/να Καλεντέρη, ο Γιάννης Κόζαρης, η Μαρία Ρομβοτσάνου με μεράκι και όρεξη, αναλαμβάνουν δραστηριότητα στο σύλλογο.

 

Γίνονται οι πρώτες εκλογές.

 

 

 

Το Διοικητικό συμβούλιο πλαισιώνουν οι Φασούλης Θανάσης, Αγγελοπούλου Βασιλική και η Παπούλια Ευρυδίκη.  Συνεχώς εγγράφονται με προθυμία καινούργια μέλη. Αρχίζει η δράση. Αθρόα η συμμετοχή στο πρώτο χορευτικό τμήμα, εκδηλώσεις πολλές, ομιλίες, επετειακές γιορτές, συμμετοχή σε δραστηριότητες του νομού, παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων, χοροί, ξεφαντώματα αποκριάτικα, εκθέσεις βιβλίου κ.α. Προσκεκλημένοι πολλοί, η πλατεία γεμάτη κόσμο, το Χρισσό σφύζει από ζωή, ξαναζωντάνεψε! 

 

Η δράση συνεχίζεται αμείωτη για κάμποσα χρόνια. Στη συνέχεια κάποια διοικητικά συμβούλια παρουσιάζουν

κόπωση, η λειτουργία του συλλόγου περνά δύσκολα σκαμπανεβάσματα…, ευτυχώς όλα αυτά είναι παροδικά.

 

σύλλογος ξαναβρίσκει νέο βηματισμό γρήγορα. Σήμερα συνεχίζει την πορεία του ακάθεκτος με πρόεδρο το Μέγα Πέτρου για πολλά χρόνια, και παρουσία αισθητή στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου. Πόσες μνήμες αλήθεια θεριεύουν ανάγλυφες μέσα μου καθώς ξεφυλλίζω τα άλμπουμ με τις δραστηριότητες του συλλόγου. Σβήνουν μονοκοντυλιά τρεις δεκαετίες χρονικής απόστασης. Σα νάταν μόλις χθες όλ΄αυτά. Η φωτογραφία είναι παγΟωμένο παρελθόν. Σύμβολο μνήμης – κάτι παραπέρα: είναι η ίδια η μνήμη παγωμένη σε χαρτί.

 

Στο μυαλό μου αναδύονται οι στίχοι της ποιήτριάς μας Κικής Δημουλά. 

«από τα πέρατα μιας νοσταλγίας

Παίρνω ειδήσεις σου:

Κατάντησες θαμών 

κάποιας παλιάς φωτογραφίας σου

διαπρέποντας στη χάρτινη έντασή της»

Αυτή η «χάρτινη ένταση» του στίχου, είναι η χάρτινη αθανασία.

Πάντα απαθανατίζουμε σε φωτογραφίες, ό,τι μας ενδιέφερε, μας άρεσε στη ζωή μας.

Και κάπου αλλού η ποιήτρια αναφέρει: 

«ποτίζεις φαίνεται συχνά τους τοίχους με ρέμβη

Κι ευδοκιμούν εδώ εκεί φωτογραφίες»

Η φωτογραφία είναι το νερό της μνήμης, αντίδοτο του νερού της λησμονιάς. Στο χέρι μας είναι να ζούμε ωραίες

στιγμές και να τις φυλακίζουμε σε μια φωτογραφία. Ανοιχτό το τεράστιο βιβλίο της μνήμης περιμένει από μας καινούργιες σελίδες, για να καταδυθούν οι επερχόμενοι όταν το σήμερα θα γίνει χθες. 

 

Να μια ωραία πρό(σ)κληση! Ας συνεχίσουμε λοιπόν…

 

Κωνσταντίνα Λεκάκου-Αγαπητού 

Φιλόλογος

Γραμματέας του πρώτου Δ.Σ. του Συλλόγου

 

bottom of page